ب) آزادى اخلاقى‌

مراد ما از آزادى اخلاقى رها شدن آدمى- و ساير موجودات عاقل هم نظير او- از زندان هوسهاى حيوانى و افراطى و تفريطى او مى‌باشد.

كمال انسانيت كه موجب شكوفايى روح و عدالت اجتماعى و ازبين‌برنده بى‌امنى و ظلم و ستم و خون‌ريزى و مصائب عمومى مى‌گردد در همين آزادى است كه از تربيت صالح بوجود مى‌آيد.

و پشتوانه اين تربيت سخت، ايمان بخدا و روز قيامت (ثواب و عقاب) مى باشد. اين هوس‌ها مانند تكبر و حسد و فخرفروشى و خودبزرگ‌بينى از ديگران و حرص و بخل و طمع و امثال آن‌ها كه در كتب اخلاقى ذكر شده است، مى‌باشد. بزرگ‌ترين وظيفه ما پس از ايمان، خودسازى اخلاقى مى‌باشد.

دوستى دنيا مايه هر انحراف و بدى و ناكامى مى‌باشد، و برعكس، محبت خدا مايه بازسازى باطنى مى‌گردد. و در اين راه تنها از خداوند مدد مى طلبيم.

ج) آزادى روحانى‌

اوج كمال انسانى و برترى مسلم او از فرشته‌ها كه انسان زير چرخ كبود از هرچه رنگ تعلق بگيرد رها و آزاد باشد.

زبان حال و تمنا و عمل او با خداوند اينست كه:

از در خويش مرا به بهشت مبر كه سر كوى تو از كون و مكان مرا بس‌