اين حالت، قهرا براى آنست كه نعمت‌هاى بهشتى براى آن‌ها پيوسته تازه و لذت‌آور است و سير و خسته نمى‌شوند[1].

معاد روحى آنست كه پس از تشكيل جسم به نحويكه اين دانشمند و غير او گفته‌اند، روح به بدن تعلق گيرد و ظاهرا بدن برخزى او از بين مى‌رود.

البته ايرادى ندارد كه بدن مادى قيامت با بدن دنياى فعلى ما به تناسب اختلاف اوضاع طبيعى كره زمين و كره حساب و كره بهشت و يا كره دوزخ، فرق داشته باشد.

روح مجرد آدمى قبل از تعلق او به بدن در رحم مادر، و در دنيا و به بدن برزخى پس از قطع علاقه او به بدن مادى دنيوى، و اضمحلال آن، پس از تعلق او به بدن مادى اخروى و از بين رفتن بدن برزخى، به حال خود با اختلاف صفات و معلومات و نشآت باقى و زنده بوده و در بهشت و يا دوزخ نيز ابدى مى‌باشد، و خداوند بر او إفاضه وجود مى‌نمايد و معاد جسمانى مهم‌تر و مشكل بوده كه قرآن آنرا بيان فرموده است.

[1] - قاموس قرآن ج 6/ 63 تا 67.