نُورِكُمْ ...[1]

كه در خصوص گفتگوى منافقان با مومنان است و نيز در سوره اعراف گفتگوى اهل بهشت با اهل جهنم و در سوره مطففين خنديدن اهل بهشت از ديدن كفار نقل شده است.

قرآن مجيد زندگى آخرت را مخلد و جاودانى اعلام مى‌كند. در دنياى فعلى اصل كهولت (آنتروپى) بر تمام مواد و نيروها حكم‌فرماست هر موجوديكه به حالت خود رها شود و امدادى بدان نرسد به طور تدريج به سوى هموارى و پيرى و سكون مى‌رود و اگر اين حالت در ماده نبود اصل بقا و ثبات در عالم حكومت مى‌كرد و ما در اين زندگى مخلد مى‌شديم و از فنا اثرى نبود. فرق دنيا با آخرت آنست كه در آخرت اصل كهولت از مواد برداشته خواهد شود، كتاب «ذره بى‌انتها» نوشته آقاى مهندس بازرگان/ ص 85 را مطالعه كنيد.

آيات‌ ذلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ[2] خالِدِينَ فِيها و ده‌ها آيات ديگر ناظر به اين مطلب‌اند و در نتيجه خستگى از يكنواخت بودن لذت‌ها و تبديل سعادت به عادت در زندگى اخروى معنائى نخواهد داشت درباره اهل بهشت آمده: خالِدِينَ فِيها لا يَبْغُونَ عَنْها حِوَلًا[3] «يعنى اهل بهشت در آن پيوسته‌اند و طالب تحول نيستند.»

[1] - سوره حديد، آيات 12 و 13.

[2] - سوره ق، آيه 340.

[3] - سوره كهف، آيه 108.