اين همسرى براى او روى عوامل زير و امثال آن طاقت‌فرسا مى‌شود:

1- مثلا شوهر فلج يا كور يا فاقد هردو پا و يا هردو دست مى‌شود.

و يا به مدت طولانى مثلا بيست يا ده سال حبس مى‌شود و يا معتاد به هروئين مى‌گردد و امثال اين مشكلات.

2- شوهر و ولى او چه حاضر و چه غايب نفقه واجبه زن را عمدا و يا از روى فقر و نادارى نمى‌دهند.

3- اخلاق زن و شوهر سازگارى ندارد خصوصا اگر بداخلاقى شوهر ثابت شود.

4- زن بدون سبب خاصى از شوهر قلبا تنفر پيدا كند.

مورد دوم منصوص است و زن مى‌تواند از قاضى شرعى مطالبه طلاق يا نفقه را نمايد. چنانچه بزور هم كه شده قاضى نفقه را از شوهر گرفته و به زن مى‌رساند و در فرض تعذر، مرد را بين طلاق و انفاق مخيّر مى‌سازد و چنانچه شوهر نپذيرد قاضى زن را طلاق مى‌دهد.

در سه مورد ديگر دو را شرعى براى زن وجود دارد:

اول اينكه در ابتداى عقد نكاح، زن يا ولى او در عقد نكاح، شرط مى‌كند كه زن از جانب شوهر وكالت داشته باشد هر موقع خواست در فرض غيبت و يا حبس و يا فلج شدن شوهر مثلا به وكالت شوهر، خود را طلاق دهد. و اين شرط در فقه جعفرى و حنفى صحيح و نافذ است‌

پدران و مادران نادان امروزى در موقع تزويج دختران بفكر لباس و طلا و عروسى در هتل هستند و از مسايل مهم و سرنوشت‌ساز دختران خود غفلت مى‌ورزند كه علامت كم‌عقلى و ضعف فكرى آنان است.