1-

لقد كنت فى غفله من هذا فكشفنا عنك غطائك فبصرك اليوم حديد

2- فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ‌

3- يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً

4- وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً

(دقت شود)[1]

و امثال اين آيات شريفه و احاديث كه دلالت دارد بر اينكه معاصى در برزخ بشكل مار و عقرب برزخى درمى‌آيند و در قيامت بشكل آتش.

إِنَّما يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ ناراً

و در فلسفه آن را تجسم عمل مى‌نامند بحث تجسم عمل از نظر عقل و دين و علوم تجربى (تبدل انرژى بماده و عكس آن) طولانى است، و بعضى از فضلاء كتب جداگانه مفيدى در تفصيل آن نوشته كه بايد مورد مطالعه‌

[1] - ممكن است گفته شود آيات چهارگانه دلالت بر تجسم عمل و ماده شدن انرژى ندارد زيرا دو آيه اول مى‌گويد كه آدمى عمل خود را در قيامت مى‌بيند و در دو آيه اخير مى‌گويد اعمال او در قيامت حاضر مى‌شود. كه حضور عمل به ديدن آن صدق مى‌كند و اين احتمال وجود دارد كه مطابق با شاراه آيه اول، چشم آدمى مطابق شرايط فيزيكى در كره ميدان حساب، نه تنها جواهر و ماديات كه اعراض را نيز ديده بتواند. و اللّه العالم