شَيْ‌ءٍ عَدَداً (الجن: 27- 26؛ (او داناى به غيب است، هيچ فردى را بر غيب خود مطلع نمى‌گرداند، مگر كسانى از رسولان را كه پسنديده هستند كه از پيش و پس او نگهبانانى را مى‌گمارد تا بداند كه رسالت‌هاى پروردگارشان را رسانيده‌اند ... (در تفسير آيه احتمالات ديگرى هم است)

ولى شگفتى كار، در اين جا است كه براى رسيدن وحى به نسل‌هاى بعدى عنايتى به عمل نيامده و كار در انحصار راويانى در آمد كه به سهو و غلط و اشتباه و حتى دروغ خود، معارف دينى و اصول اسلامى و فروعات فقهى را خدشه دار ساخته‌اند. و اين لغزشى است كه براى نگارنده حل نشده است. بلى دينى كه اساس آن وحى است و آورنده آن جبرييل- بالاترين ملك مقرب- و مبلغ آن بالاترين فرد عالم امكان- خاتم الانبياء (ص)- و صدها هزار قطره خون براى حفظ آن ريخته شد و هزاران كتاب براى تقويت آن تأليف شد، ولى در قسمت بزرگى از فروع عملى و اعتقادى، كار به راويانى منجر مى‌شود كه علم و معرفت و دقت تقواى كامل آنان مورد شك و ترديد قرار مى‌گيرد، و اين مشكله در نظر آنانى كه به علم فقه و رجال آشنايى دارند، و به مرض سادگى و خوش باورى مبتلا نيستند؛ مانند؛ دو دو= چهار، روشن است.

184- قلب‌

مردم عوام شيندن را به گوش و ديدن را به چشم و چشيدن را به زبان و بوييدن را به بينى نسبت مى‌دهند، و همچنين اراده و ادراك و پاره‌اى از صفات و افعال نفسى را به دل نسبت مى‌دهند، در حالى كه واقعيت اين است كه تمام آنها مربوط به نفس و روح آدمى است. ولى نسبت مذكور در مورد گوش و چشم و بينى و زبان قابل درك است؛ زيرا اين اعضاء هر چند مدرك نيستند ولى محل و واسطه درك هستند.