ما جز به‌مردم خود به چيزى ديگرى فكر نمى‌كرديم و همين موضوع سبب شد كه هيچ كشورى به‌ما كمك نكند. كمك‌هاى پاكستان نيزخيلى كم بود؛ ولى ما صرفه جوى مى‌كرديم و هيچ‌گاه در مصارف دفاتر خود، با دست باز مصرف نكرديم و امانت شرعى را مراعات مى‌كرديم.

علت ديگرى كه وجود داشت، مشكل جبهات در داخل افغانستان بود كه بعضى از احزاب بخاطر تنازع در بقاء، با مجاهدين ما مى‌جنگيدند. اين عمده‌ترين مشكل ما در داخل كشور بود؛ زيرا ما در جبهات خود سلاح و مهمات كافى نداشتيم، يك مقدار سلاح و مهماتى كه داشتيم فقط متوجه كمونيست‌ها بود و از طرف ديگر، ما هيچ برنامه‌اى براى جنگ‌هاى داخلى نداشتيم و اصلا در ذهن ما خطور نمى كرد كه در داخل با احزاب بجنگيم. تمام همت ما براى نابودى كمونيست‌ها و نجات كشور از چنگ اشغال‌گران بود. ما هرگز چنين تصميمى نداشتيم كه با احزاب رقيب بجنگيم. اين در حالى بود كه بعضى از احزاب برعكس، برنامه ريزى داشتند كه چگونه با احزاب جهادى بجنگند. غالباً مجاهدين احزاب جهادى، تقواى قوى نداشتند