باقى بماند؛ تا از اين دو فرهنگ متضاد، نسل‌هاى آينده‌ى ما، سرمشق بگيرند و جنبه‌ها منفى ومثبت آن را به‌خوبى درك نمايند. مطمئن باشيد كه اين دو فرهنگ، در تاريخ افغانستان باقى خواهد ماند، مشروط بر اين‌كه ما براى آينده‌ى خود درست برنامه ريزى داشته باشيم.

انسان براى محل كار خود برنامه مى‌خواهد، براى خانواده كوچك خود نياز به برنامه ريزى دارد، چگونه ممكن است كه ما براى يك كشور مثل افغانستان كه ميليون‌ها انسان در آن زندگى مى‌كنند، برنامه نداشته باشيم. تاكى! ما گدا باشيم و گدا زندگى كنيم؟ تا كى! جوانان ما، پول‌هاى خود را به جيب قاچاقبران بين الملى بريزند؟ تا كى! آن‌ها از ترس بيكارى و فقر فرار كنند و به دريا غرق شوند؟ تاكى! در كشورهاى اروپائى مانند برده زندگى كنند و به بد ترين شغل‌ها تن در دهند؟

آيا ما حق زندگانى باعزت و باشرافت را نداريم؟ چرا ما آقاى خود نباشيم؟ چرا ما هميشه نوكر ديگران باشيم؟ چرا براى هميشه دست گدائى به‌سوى بيگانگان دراز كنيم؟ آيا در كشور ما معادن وجود ندارد؟ آيا ذخاير زير زمينى ما كمتر از ذخاير ديگران است؟ گنج در آستين و كيسه تهى، زمين و آب داريم؛ اما جيب ما خالى است. درياهاى ما پراز آب است، همه در