باتوجه با نفوذ سياسى شوروى در كشور، نظام كاپيتاليزم، نيز در نظر جوان‌ها منفور بود. با چنين حالت، از يك طرف كمونيست‌هاى طرفدار مسكو، تبليغات وسيع و گسترده داشتند و از طرف ديگر، دولت هيچ برنامه فرهنگى براى محصلين نداشت.

دولت تمام فكر خود را به اين معطوف داشته بود كه چگونه علماى دينى را سركوب كند؛ خصوصاً در دروان حكومت داؤدخان مستبد، كه اصلًا اجازه نمى‌داد كسى تنفّس كند. سياست بى‌طرفى فعال، كه در آن‌زمان صحبت مى‌شد، كاملًا بى‌اساس بود و هيچ سياستى وجود نداشت. يك نظام به‌تمام معنى منفعل، هم از غربى‌ها مى‌ترسيد و هم از شوروى‌ها، از هردو مى‌ترسيد. جوان‌هايى كه در صنوف دهم الى دوازدهم و يا در دانشگاه‌ها مى‌روند، در كنار علوم انسانى و علوم تجربى، نياز به يك فرهنگ دينى قوى دارند و بدون فرهنگ قوى و سالم، سرنوشت محصلين ما به‌كجا منتهى خواهد شد؟ متأسفانه تا هنوز كه هنوز است، در دانشگاه‌هاى ما، يك فرهنگ‌