اخوت اسلامى، از هيچ تلاشى دريغ نورزيدند. ايشان عملًا براى پيش‌برد اهداف بزرگ خويش، گام‌هاى بلندى را بر مى‌داشتند و از هر گزينه ممكن كه با شرع مقدس اسلام منافات نداشت، براى تداوم جهاد و استحكام اخوت اسلامى استفاده مى‌كردند. با توجه به اين‌كه اتخاذ تصاميم مهم احزاب جهادى در آن زمان، مشروط به موافقت كشورهاى بود كه رهبران مجاهدين در آن‌جا دفاتر رسمى داشتند و يا مشغول فعاليت بودند؛ ولى معظم‌له، بر اساس سياست عدم وابستگى، هيچ‌گاه تحت تأثير تهديدات و موضع‌گيرى‌هاى سياسى كشورهاى خارجى قرار نگرفتند و هرگونه تصميمى را كه به‌نفع مردم مسلمان و جهاد اسلامى افغانستان مى‌دانستند، به‌گونه‌ى معقول و منطقى اتخاذ مى‌نمودند، اين در حالى بود كه اتخاذ چنين تصاميم بدون مشوره، به‌طور قطعى خشم مقامات كشورهاى ميزبان را به‌دنبال داشت.[1]

[1] - حضرت آيت الله العظمى محسنى، از همان ابتداى تشكيل حزب، اساسنامه آن را بر اساس عدم وابستگى و حفظ استقلال سياسى، تدوين نمودند و تا آخر به آن سياست خويش متعهد و پابند بودند، به‌عنوان نمونه، مى‌توانم از كنفرانس مجاهدين در طايف عربستان نام ببرم. معظم‌له، با توجه به مخالفت جمهورى اسلامى ايران، براى شركت رهبران مجاهدين در كنفرانس طايف، به‌عنوان تنها رهبر شيعى در كنار رهبران جهادى اهل سنت شركت نمودند كه بعد از برگشتن، ايشان تاوان سياسى آن را در مراحل مختلف پرداخت نمودند. علاوه بر فشارهاى خارجى، عده‌اى از جاه طلبان و حسودان، در چوكات برخى از احزاب داخلى، معظم‌له، را ضد ولايت فقيه و به طرفدارى از آمريكا متهم مى‌كردند و عليه ايشان تبليغ مى‌كردند. جالب اين‌جاست كه بعداز پيروزى جهاد اسلامى افغانستان، همان عده‌اى معلوم‌الحال، با هم‌كارى بعضى از بقاياى رژيم كمونيستى؛ توسط بلند گوهاى غربى، به نحوى ديگرى ايشان را به طرفدارى از ايران متهم مى‌كنند؛ ولى در هرصورت اين فقيه توانا، به مسير از پيش تعيين شده‌ى خويش كه همان راه اسلام واقعى است با قاطعيت تمام ادامه داده و كوچك‌ترين توجهى به تبليغات دشمنان زبون و حسودان كوردل ننمودند.