1) طفل حاصل از وطى به شبهه طرفينى غير محارم، ملحق به زن و مرد است، مشروط بر اين كه طفل شش ماه قمرى بعد از اولين دخول يا نه ماه قمرى بعد از آخرين دخول متولد شود و نسبت به هر يك از آن‌ها كه علم به حرمت وطى داشته باشد، زنا محسوب مى‌گردد.

2) طفل حاصل از نكاح فاسد ملحق به زن و مرد بوده و توراث ميان آن‌ها موجود مى‌گردد، مشروط بر اين كه هر دو جهل به فساد نكاح داشته باشند و نسبت به هر يك كه علم به فساد داشته باشد، زنا محسوب مى‌گردد.

3) طفل متولد از زنا، از پدر زانى خود ارث نمى‌برد و نه پدر و اقارب او از آن طفل، ولى ساير احكام نسب، (مانند حرمت نكاح) بر او جارى مى‌گردد.

4) طفل متولد از وطى به شبهه با زنى شوهردار يا معتده كه مطابق احكام اين قانون، انتساب طفل به هر يك از زوج و واطى به شبهه ممكن باشد، در فقدان طريق قطعى، يا شرعى براى تعيين نسب با قرعه تعيين مى‌شود و چنان‌چه الحاق آن آن به هر دو غير ممكن باشد از هر دو منفى مى‌شود.

اثبات نسب‌

ماده يكصد و هفتاد و ششم:

1) مثبتات نسب عبارتند از:

1- اقرار.

2- فراش.

3- بينه.

4- شياع مورد وثوق.

5- دلايل قطعى.

2) اقرار صريح يا ضمنى با قصد و رضاء مثبت نسب است، مگر اين كه كذب اقرار او ثابت گردد، در غير آن، نفى ولد بعد از اقرار قابل سمع نمى‌باشد.

3) شرايط صحت و ترتيب آثار حقوقى اقرار به نسب عبارتند از:

1- تحقق نسب مطابق احكام اين قانون ممكن باشد.

2- شخصى كه به نسب او اقرار شده، تصديق نمايد، مگر اين كه صغير يا مجنون يا متوفى باشد.

3- منازعه‌اى در ميان نباشد.

4) نسبى كه به واسطه اقرار ثابت مى‌گردد، آثار حقوقى آن صرف بر مقر و مقرله جارى شده و به اقارب با ساير اشخاص سرايت نمى‌كند.

5) شخصى كه به نسب صغير يا مجنون اقرار نمايد، اقرار او در نبود دلايل قطعى به نفع خود او، قابل سمع نمى‌باشد.