فصل هفتم: نفقه‌

تعريف و موجبات نفقه‌

ماده يكصد و شصت و يكم:

نفقه نيازمندى‌هاى متعارف زندگى است كه انسان متعارف به آن ضرورت دارد، مانند خوراك، پوشاك، مسكن، تداوى و امثال آن. موجبات آن عبارت است از:

1- زوجيت دائمى.

2- قرابت مطابق به احكام اين قانون.

نفقه زوجه‌

ماده يكصد و شصت و دوم:

1) زوج با انعقاد نكاح و سكونت زوجه در منزل او، مكلف به اداى نفقه زوجه بوده، در صورت امتناع، مديون او مى‌باشد. هر گاه زوجه براى رفتن به منزل زوج آمادگى داشته باشد، ولى زوج كوتاهى نمايد، عدم سكونت مانع اداى نفقه زوجه نمى‌گردد.

2) هرگاه زوجه بدون عذر شرعى و قانونى از اداى وجايب شرعى و قانونى زوجيت امتناع ورزد، مستحق نفقه نمى‌باشد.

پرداخت نفقه زوجه‌

ماده يكصد و شصت و سوم:

1) نفقه به انتخاب زوجه به يكى از روش‌هاى ذيل پرداخته مى‌شود:

1- زوج نيازمندى‌هاى زندگى زوجه را مطابق به احكام اين قانون فراهم كند.

2- نفقه زوجه حداقل روزانه به صورت وجه نقد پرداخت شود.

2) نفقه زوجه حق است نه مجرد حكم، زوجه مى‌تواند در صورت امتناع زوج، از مال او به طور متعارف مصرف نمايد و يا به محكمه شكايت كند و در صورت فوت زوج، نفقه او از اصل تركه پرداخت مى‌شود.

زوجه در عده طلاق رجعى، ايام حمل، در طلاق بائن و فسخ نكاح، مستحق نفقه باشد.

4) هرگاه به زوجه ناشزه، طلاق رجعى داده شود يا در عده طلاق رجعى ناشزه گردد، حق نفقه او ساقط مى‌گردد، مگر اين كه حامله باشد كه در اين صورت بايد بين زوج و زوجه مصالحه صورت گيرد.

5) هر گاه زوج از اداى نفقه عاجز گردد، زوجه مى‌تواند از محكمه تقاضاى طلاق نمايد، ولى در صورتى كه زوجه الى توانگر شدن زوج صبر نمايد، زوج مديون او بوده و مى‌تواند نفقه سابق خود را مطالبه نمايد.

6) هر گاه زوج در حين عقد نكاح، به تمكن از نفقه تدليس نمايد، زوجه مى‌تواند در صورت عدم توانايى او از اداى نفقه، نكاح را فسخ نمايد.