با تحقيق و بررسى [در كتاب‌هاى احاديث و تاريخ‌] درباره مبالغه‌هاى بى‌ارزش مخالف دين، عقل و تاريخ مى‌توان كتابى پرحجم تأليف كرد.

ريشه و بازگشت همه اين مبالغه‌ها دو باور است:

نخست، جعل فضايل باطل و ساختگى براى تعدادى از افرادى كه مورد رضايت حكومت ظالم، سفاك و غير اسلامى اموى بودند و در طرف مقابل تنقيص فضايل مخالفان بنى اميه از بنى هاشم؛

دوم، به واسطه عدالت جمعى از صحابه مؤمن و مخلص كه در راه استوارى و نشر اسلام و محو شرك و كفر با جهاد و ارشادشان رنج و اندوه فراوان را متحمل شدند- رضى اللّه عنهم و رضوا عنه- بيش از صد هزار ديگر را تعديل مى‌كنند.

قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْيُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْيَكْفُرْ؛[1]

بگو اين حق است از جانب پرودرگار شما، هركس مى‌خواهد ايمان بياورد و هركس مى‌خواهد كافر گردد.

جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً؛[2]

بگو كه حق آمد و باطل نابود شد. يقينا باطل نابودشدنى است.

فصل چهارم: اقسام اصل عدالت‌

اقسام اصالة العدالة كه نگارنده به آن دست يافت، بدين شرح است:

1. اصل بر عادل بودن صحابه؛

2. اصل عادل بودن علما؛

3. اصل بر عادل بودن هر مسلمانى كه فسقش ظاهر نشده باشد؛

4. اصل بر عادل بودن اصحاب امام صادق عليه السّلام.

[1] . كهف، آيه 29.

[2] . اسراء، آيه 81.