و حيله‌گرى است تا مردم را به سبب ترس از متهم شدن به كفر و زندقه مجبور به پذيرفتن نظر خود كنند؟!

در پاسخ ايشان مى‌گوييم البته كه قرآن و پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و آنچه ايشان آورده، حق است و همه مسلمانان در اين مسئله اتفاق نظر دارند؛ چه قائل به عدالت صحابه باشند يا نباشند؛ اما اين‌كه مى‌گوييد قرآن و سنت از صحابه به دست ما رسيده است و آنان شاهدان عينى مايند، نوعى تزوير و بيهوده‌گويى است؛ زيرا اولا، به طور قطع، قرآن به خبر واحد به ما نرسيده است، بلكه به سبب خبر متواتر به ما رسيده است و علما اتفاق نظر دارند كه در راويان خبر متواتر، مسلمان بودن راوى معتبر نيست، تا چه رسد به عدالت، و اين مطلب غلو آنان را از اساس مى‌رساند؛ زيرا خداوند وعده داده است كه قرآن را حفظ مى‌كند:

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ‌؛[1]

ما قرآن را نازل كرديم و ما به طور قطع نگه‌دار آنيم.

اما درباره سنت كه گروهى از صحابه آن را نقل كرده‌اند كه تعدادشان به يك دهم كل صحابه كه حدود صد هزار بيان شده است، نمى‌رسد. چنانچه كسى بخواهد از تعداد راويانى كه سنت را روايت كرده‌اند، آگاهى يابد به كتاب‌هاى حديث مراجعه كندودر فصل اول بخش پنجم، تعداد راويان صحابى و اهل فتواى آنان به تفصيل بيان شد.

در مسئله دريافت سنت از صحابه، لازم نيست به چيزهاى خارق عادت و سخنان غلوآميز مخالف كتاب، سنت و عقل متوسل شويم؛ زيرا در مسئله رسيدن سنت به دست ما، راست‌گويى گروهى از صحابه كافى است؛ به عبارت روشن‌تر، همين‌كه بپذيريم سنت پيامبر، به دست ما رسيده است، در واقع عادل نبودن همه صحابه را به نحو سالبه كليه، منتفى مى‌سازد؛ البته اين هيچ قائلى ندارد. همان‌گونه كه در آغاز

[1] . حجر، آيه 9.