اين بى عقلى است كه مى گويند گريه براى امام حسين بدعت است. عزادارى براى امام حسين (ع) نه تنها بدعت نيست بلكه براى ما واجب است. گريه و عزادارى براى امام حسين (ع) فاتحه خوانى نيست. ما براى امام حسين (ع) اين قدر داد و فغان نمى كنيم، بلكه ما براى «حسينيت» داد و فغان مى كنيم و آنچه بشريت محتاج آن است؛ «حسينيت» است.

زحماتى كه پيغمبر اسلام (ص) و خلفاى راشدين (رض) براى اسلام كشيدند، همه در معرض نابودى قرار داشت. اصل موضوع «حسينيت» و «يزيديت» است. به قول اقبال لاهورى:

يعنى حسينيت و يزيديت در خط زندگى نه، بلكه در خط زندگانى بشر بوجود آمده و تا آخر هم ادامه دارد، موسى و فرعون، يعنى خط حق و باطل، حقانيت موسى و فرعونيت فرعون، شبير و يزيد، يعنى حسينيت و يزيديت، اين دو قوت، يعنى اين دو خط از حيات پديد آمدند.

ما بايد حيات را به اسم مصدر معنا كنيم نه به مصدر (حيات به معناى زندگانى نه به معناى زندگى) اين دو خط در زندگانى بشر بوجود آمده و موجودند، از هابيل و قابيل شروع و تا روز قيامت ادامه دارد. اين دو خط لازمه زندگانى است. نه باطل از بين مى رود و نه حق، بلكه هردو خط ادامه دارد.