دولتها در ترويج آداب و اخلاق، تنها بقاى حكومت و منافع شخصى خود و اغفال ملتها و يا بدتر از همه اغراض شوم قدرتهاى خارجى را مد نظر دارند و بهيچ اصل انسانى پايبندى ندارند، و لذا در رسانه‌هاى گروهى، روزنامه ها، مجلات، كتب، راديو، تلويزيون، سينما، راهپيمائى‌ها و غيره مبالغه و مغالات آنان بجائى مى‌رسد كه كوه را كاه و كاه را كوه جلوه مى‌دهند و در پاره‌اى از امور گاهى در نظريات و تحليلهاى خويش در رابطه با اخلاق و عادات اجتماعى صد و هشتاد درجه تغيير موضع مى‌دهند و هيچ خجالتى هم نمى‌كشند.

و تا روزى كه ملتها، خوش باور و گوسفند منش باشند طبعا دولتها گرگ درنده و روباه مكار باقى خواهند ماند.[1]

چهارم- اخلاق محيطى و اجتماعى‌

شكى نيست كه هر محيط و قومى داراى يك سلسله عادات و آدابى هستند كه در زندگانى آنان حاكميت و حتى گاهى احترام دارد، و تخلف از آنها- ولو اينكه احمقانه باشد- زشت و بى بندوبارى و بدخلاقى شمرده مى‌شود.

مثلًا در بعضى از محيطها سر برهنه بودن، پابرهنه راه رفتن، خنديدن، كم نخوردن پايدارى در راه حقوق و امثال آن بد اخلاقى شمرده مى‌شود. سر بزير انداختن، آهسته حرف زدن مداخله نكردن‌

[1] - اگر فرض شود كه دولتى مسلمان و صالح در منطقه‌اى بوجود آمده است البته كه وظيفه مردم نسبت به آن طور ديگر مى‌شود.