عبادت كه تواضع باشد در نفسش ظاهر مى‌شود.

قابل توجه‌

انسان براى فرار از تكبر نبايد خود را در ذلت حقارت بيندازد فرد يا قومى كه اعتماد به نفس را از دست بدهد و براى خود كرامت و شخصيتى قايل نباشد و ذلت را بپذيرد او نه به كمال انسانى مى‌رسد و نه به مقام روحانى و قرب الهى كسانيكه خود را ذليل و حقير پندارند بهر پستى و معصيت تن در مى‌دهند، و براى تحصيل هيچ فضيلتى همت نمى‌گمارند. در اخلاقى اسلامى بايد تكبر را بوسيله تواضع طرد نمود و هم چنان ذلت را بوسيله عزت. بلى مؤمن متواضع و عزيز است‌ وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ‌ عزت براى خداوند و رسول او و مؤمنان است.

در فقه اسلامى سجده كه مظهر بالاترين مرتبه خواريست براى غير خدا هر چند كه رسول معصوم باشد حرام قرار داده شده و بوسيله‌ إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ‌ «تنها ترا عبادت ميكنيم و فقط از تو كمك مى‌طلبيم» مسلمانان را از تملق و چاپلوسى دور داشته است.

و اما قوله تعالى: فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَ يُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكافِرِينَ يُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ‌

مراد در اين آيه از ذلت، تواضع، نرمى و مدارا است نه توهين‌