مى‌آيد[1] اينست كه دادن زكات آشكارا بهتر است و غير زكات پنهانى.

ايثار

ايثار بذل مال با فرض احتياج مالك به آنست و به عبارت ديگر اختيار نمودن ديگر را بر خويش كه بالاترين اقسام سخاوت است.

وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌ انصار از آنچه كه به مهاجرين داده شده تشويشى بدل راه نمى‌دهند بلكه آنان را بر خود مقدم مى‌كنند ولو خود نيازمندند و هركس كه بخل نفس خود را نگهدارد رستگارست.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه آيا ايثار با نهى از باز بودن زياد دست‌ وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ منافات ندارد؟

در جواب ممكن است بگوئيم نهى از بخشش كلى در جائى باشد كه انسانى مالى دارد، و همه را به يك و يا چند تن بدهد و خود را تهيدست بگذارد. و اين عمل را عادت نمايد، و ايثار در جائى است كه مال به اندازه كفايت او يا برادر مؤمنش مى‌باشد. و اثر آن موقتى است (البته بشرطى كه ايثار مستلزم ترك واجبى نباشد) ولى براى جواب قانع كننده بايد تأمل و دقت بيشترى صورت گيرد. واللّه العالم.

[1] - ص 215 مصدر قبلى