آيد (نعوذ بالله) مؤمن سالك بايد ازين دام خطرناك خودش را برهاند.

انسان موحد بايد بداند كه او مملوك خداوند است، و خداوند بدخواه مملوك و مخلوق خود نيست او هميشه مهربان، كريم و دوست داشتنى است، نعمتهاى او بى پايان و كمال او لايتناهى است و مؤمن دوستى خود را بجائى برساند كه بپروردگار با عظمتش هميشه عرض كند كه اگر مرا در آتش بياندازى و فرضا بر عذاب تو صبر كنم چگونه بر فراق تو صبر توان كرد؟ «صبرت علي عذابك فكيف اصبر علي فراقك» اگر مرا در دوزخ بياندازى بدوزخيان خبر مى‌دهم كه ترا دوست دارم.

«اللهم اجعلنا من الذين يحبونك و تحبهم اذلة علي المؤمنين اعزة علي الكافرين بمحمد و آله الطاهرين»

دوم- ياد خدا

قرآن در بياد آوردن و بياد داشتن خدا تأكيد فراوانى نموده است و مسلما بنده هرچه بيشتر خداى خود را ياد كند در تحصيل صفات و افعالى كه موجب رضاى اوست موفق تر و بخداى خود نزديكتر مى‌شود. و اين مطلب پر واضح است.

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً «اى مؤمنين خداوند عزوجل را زياد ياد كنيد.» أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ‌ جانهاى شما در بحران دنياى متلاطم با ياد خدا آرامش مى‌يابد. امام‌