بالأخره سنت خدا بر تأثير اسباب در مسببات جارى شده و بلحاظ مصلحت كلى هيچگاه اين سنت تبديل و تحويلى نخواهد يافت. لذا هركسى در آتش بيفتد مى‌سوزد و يا در آب غرق مى‌شود و از ميكروب مريض مى‌شود. نمى‌شود كه نظم عمومى جهان بخاطر اين و آن بهم بخورد. بطور نمونه اگر قانون عليت بخاطر بنده‌هاى مؤمن بهم مى‌خورد معجزات انبياء ديگر عنوان فوق العاده بودن را پيدا نمى‌كرد و مطابق العاده مى‌شد. آن وقت نبوت آنها براى كسى ثابت نمى‌شد، و اديان آسمانى از اعتبار ساقط مى‌شد كه در اين فرض در تمام خيرات بر بشريت بسته مى‌شد و حتى اصل آفرينش او مورد سؤال قرار مى‌گرفت.[1] ولى بايد متوجه بود هر بلائى كه از ناحيه تقصير خود بلا رسيده نباشد براى او اجر و پاداش دارد. در قرآن است كه ما شما را به چيزى از گرسنگى و ترس و نقص جانى و مالى مبتلا سازيم و بشارت بده صبر كنندگانى را كه در موقع مصيبت (ذليل و بى حوصله نشده و بر خداوند اعتراض نمى‌گيرند) و مى‌گويند إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌ صلوات و رحمت پروردگار بر اينان باد و اينان پذيرفتگان هدايتند.

اگر ايمان و علاقه ما بخداوند بر اساس عقل و فكر استوار باشد مصيبتها نمى‌تواند آن را ضعيف و متأثر گرداند. و اگر ايمان و محبت ما بر اساس عاطفه بوجود آمده باشد. نتيجه‌اش اين مى‌شود كه در موقع عافيت خدا دوست باشيم و در موقع مصيبت دوستى خدا را از دست بدهيم. و حتى گاهى در ايمان ما نيز خللى بوجود

[1] - دقت كنيد كه مطلب باريك و مهم است.