حاضران، كف دستهاى خود را به صورت باز روى ميز مى‌گذاشتند، به نحوى كه انگشتهاى كوچك دستهاى هركس تماس مختصرى با انگشت كوچك دستهاى مجاورش داشته باشد. يك مديوم ورزيده مى‌توانست بدون اينكه جلب توجه كند، يك دستش را به آهستگى از دايره خارج كرده و با آن هر نوع ضربه‌اى را كه مايل باشد، ايجاد كند. وسيله‌ى ديگرى كه از قماربازان كشتيهاى مى‌سى‌سى‌پى به عاريت گرفته شده بود، آستين قابل ارتجاع يا فنردارى بود كه در يكى از دو آستين، به طور مخفى تعبيه شده بود. با اين آستين مخفى، يك چوب سخت يا يك ميله‌ى فلز پرتاب مى‌شد كه زير لبه‌ى ميز جاى مى‌گرفت. تنها كارى كه لازم بود مديوم فريبكار انجام دهد، بلند كردن دست بود تا با آن ميز به جلو و عقب حركت كند.[1]

14- استيفن بلك چنين نتيجه مى‌گيرد كه حداقل نيمى از بيماريهاى مبتلا به بشر، روان تنى است اين برداشت دال بر آن است كه شفادهندگانِ راستين در حكم سوئيچ‌هايى هستند كه نيروى انسانها را به حركت در مى‌آورند يا از حركت باز مى‌دارند. ولى چنين به نظر مى‌رسد كه ما به ذهن بيمار بيش از حد تكيه كرده‌ايم، زيرا مدارك نشان مى‌دهد كه شفا دهندگان انسانهايى داراى نيروهاى استثنايى و قابل انتقال هستند. ص 122

[1] - روح و دانش جديد: 217.