كه در قسمت تحتانى ساق پاى آنها قرار داشت، صورت مى‌گرفت. مارگارت در پى اين اعلام، در فرهنگستان موسيقى شهر نيويورك، در حضور جمعيت انبوهى، اين راز را فاش ساخت.

مارگارت توضيح داد ا ولين بار كه ضربه‌ها نواخته شد، به قصد «دروغ ماه آوريل» و در حضور پدر و مادر صورت گرفت، ولى اين شوخى به طريقى ناخواسته به امرى جدى تبديل شد. وى توضيح داد كه چگونه با «كنترل دقيق عضلات ساق پا در زير زانو» صداى بلند ضربه‌ها به وجود مى‌آمد. «انگشتان پا بدون آنكه چشم بتواند حركت آنها را ببيند، به طرف پايين مى‌آمد و به كف اتاق ضربه مى‌زد. علاوه بر آن، هر دوى آنها، مارگارت و كاترين، مى‌توانستند صداهايى عجيب، با به صدا در آوردن مفاصل شصت پا ايجاد كنند. مانند پسر بچه‌هاى كوچك كه انگشتانشان را مى‌كشند تا بندهاى آن صدا كند. خلاصه آنكه ضربه‌هايى كه سالها هزاران نفر را مبهوت و شگفت‌زده كرده بود، چيزى جز يك ابهام و استثناى فيزيولوژيكى نادر نبود.

ولى اعترافى ساده نمى‌تواند عمرى نمايش دادن را بى‌اثر كند و فقط عده‌ى كمى از طرفداران، اعتقاد خود را به روح‌گرايى از دست دادند. ريشه‌هاى اين اعتقاد، چهل سال پيش بسيار عميق غرس شده و به سرعت گسترش يافته بود.[1]

13- در بسيارى از جلسات احضار ارواح مرسوم شده بود كه‌

[1] - روح و دانش جديد: 206- 207.