به نظر نگارنده لازم نيست درباره انبياء و امامان سلام الله عليهم اجمعين نيز زياده روى صورت گرفته و از مدارك ضعيف و مجهول براى آنان معجزات بتراشيم، فرد حق‌طلب هميشه بايد از اصول علمى عقلى و نقلى معتبر عدول نكند، زيرا افراط علامت نادانى و خامى نفس است گاهى اعتقاد مفرط به فردى شخص معتقد را وادار مى‌كند كراماتى را درباره طرف باور نمايند.

ولى بايد متوجه بود كه تفريط در نفى معجزات و كرامات سببى جز عقده حقارت و ظلمت باطن شخص ندارد خداوند ما را به راه راست برقرار بدارد.

بهرحال ما بايد به اين موضوع باور داشته باشيم كه زندگانى انبياء و ائمه (عليهم السلام) بر خلاف پندار عاميانه كه اكثر اهل علم مبتدى و حتى متوسط به آن مبتلا هستند غالبا عادى بوده كه قوانين عمومى طبيعى و اجتماعى (و غير ممنوع از نظر شرع) بر آنها منطبق مى‌شده و معجزات آنان حالت استثنائى داشته است، و الله الهادى.

يك ايراد مهم لفظى‌

7- در ص 165 چنين مى‌گويد: و نيز گفتيم وحى مخصوص انبياء (عليهم السلام) نيست زيرا خداى تعالى در قرآن به مادر موسى در آيه (7) سوره‌ى قصص، و به حواريين حضرت عيسى در آيه 114 سوره مائده وحى فرموده است، بنابراين هيچ استبعادى ندارد كه خداى تعالى با اوليائيش به وسيله وحى سخن بگويد ...