مثالى و يا مجرد عقلى مى‌گردد، اين دو رتبه فوق مرتبه مادى او است و وجود اين دو مرتبه قوى‌تر از وجود مادى مى‌باشد، بنابراين محال است كه روح بعد از مردن و جدا شدن از ماده دوباره به آن تعلق بگيرد.

از اين جا معلوم مى‌شود كه مسخ هم محال است، زيرا وجود انسان قوى‌تر از وجود حيوانات ديگر است و نمى‌شود كه انسان به يكى از انواع حيوانات مانند بوزينه تبديل شود.

در جواب اين ايراد گفته شده است كه برگشت مرده به حيات مادى دنيايى و ينز مسخ، از مصاديق برگشتن فعليت به سوى قوه، كه عقلا محال است، نمى‌باشد، زيرا تعلق روح به بدنش مستلزم از دست دادن تجرد او نيست، اساساً روح وقتى كه با بدن مادى بوده و زمانى كه در برزخ از بدن جدا شده و آنگاه كه در قيامت دوباره به بدن تعلق مى‌گيرد، در تمام اين احوال مجرد است و تجرد او باقى. تنها مردن اين تغيير را بوجود آورده بودن كه آلات افعال مادى روح از بين رفت، مثلًا روح شنيده نمى‌توانست، نمى‌ديد، خوردن و آشاميدن، راه رفتن و خنديدن، گريه كردن و امثال اين افعال مادى، براى روح مجرد ممكن نبود وقتى كه دوباره به بدن تعلق گرفت چشم، گوش، دست، پا، دهن، دندان، و شكم پيدا نموده و آلات افعال مذكور را به دست مى‌آورد، بلكه بدن اخروى كاملتر از بدن دنيوى است و روح بهتر از دنيا قدرت انجام افعال مادى را دارد، مى‌بينيد كه در عود روح به بدن، نزولى از كمال به نقص و قهقرا از فعليت به قوه نيست.

درباره مسخ گفته شده است كه، مسخ تغيير صورت به صورت ديگر است، يك صورت بر صورت ديگر پديد مى‌آيد ممسوخ، انسانِ‌