در همين افغانستان فقير، اگر فاميل‌ها در مصارف روزانه خود از اسراف كردن در غذاهاى پخته و حتى از بهدر دادن بقيه قرص‌هاى نان و به دور انداختن باقيمانده غذا و تلف كردن بيهوده لباس‌هاى مستعمل و ظروف و فرش‌ها و از زياده‌روى در مصرف آب و برق و گاز و تليفون و امثال آنها، جلوگيرى كنند و از خط ميانه منحرف نشوند سالانه ميلياردها افغانى صرفه‌جويى مى‌شود.

و چنانچه مسئولين دولتى خصوصا رئيس‌هاى جمهور و وزيران ارشد در كشورهاى عقب‌مانده، در مصارف بيت المال و در بستن قراردادهاى نظامى و تجارى ساختمانى و ساير مايحتاج ملى به عنوان يك مسلمان مسئول عمل كنند صدها ميليارد به نفع ملت‌ها صرفه‌جويى مى‌شود. آيا در همين كشور فقير و گداى ما، اگر از مصرف بين المال در خريد ماشين‌هاى گران‌قيمت سوارى براى وزيران و در خريد ميزها و چوكى‌هاى گران‌قيمت و از معاشات بالا براى جمعى كه مورد نظر هستند و در بستن قراردادهاى بيهوده، بخاطر فقر عمومى، جلوگيرى شود، سالانه چه مقدار پول صرفه‌جويى مى‌شد و به نيازهاى عمومى رسيدگى مى‌گرديد؟! لعنت بر هوس‌هاى حيوانى كه بخاطر ضعف ايمان قابل جلوگيرى نيست،