دوم- اينكه خداوند به حضرت پيغمبر اكرم (ص) طبق آيات قرآن و احاديث معتبر قدرت شفاعت را داده است ولى طلبيدن شفاعت از آنحضرت حرام و شرك است!!! اين موضوع را بعضى از وهابى ها ذكر كرده است و براى اثبات آن به اين آيه مباركه استدلال نموده است: «أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً»؛ مساجد از آن خدوند است. پس با خدا احدى را مخوانيد. البته هر دانشمند مى داند كه قول دوم بسيار ضعيف و واضح البطلان است زيرا آيه مباركه بر اساس خيال اين نويسنده مطلق خواندن و صدا زدن غير از خدا را در هر امر جزئى و كلى حرام و شرك آور مى سازد و به پندار اين غافل نادان اگر به كسى بگوئى كه اى فلانى اين كاسه را بده، مشرك مى شوى و يا بگوئى اى فلانى اين چيز را بگير مشرك ميشوى!!! معناى آيه مباركه اين است كه هيچ كس را با خدا مخوان يعنى هيچ موجودى را شريك خدا در خدائى اش قرار مده و به آن گونه كه خدا را به عنوان قارد مطلق مى خوانى، مخوان نه اينكه هيچ كس را به هيچ ونحو مخوان. بلكه جمله اول آيه‌ (أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ) مى رساند كه دعا و خواستن در اينجا به معناى عبادت است. يعنى هيچ كس را با خدا عبادت مكن. بنابراين آيه مباركه هيچ ربطى به پندار باطل وهابيان ندارد. پسران يعقوب به پدرشان گفتند: «يا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا»؛ اى پدر براى ما استغفار كن. واما گفته بن عبدالوهاب نيز مجمل و ضعيف است و بايد متوجه بود كه خواندن غير بر سه گونه است:

1. خواستن از غير خداوند به عنوان «قادر مستقل» و خواندن به عنوان «قادر و مدبّر بالذات».

2. خواستن «امر مقدور» از كسى كه او را مخلوق و مقدور خداوند مى داند.