براى ما شفاعت كنند و آنان را به خداوند نزديك كنند كه قدرت آن را نداشتند و لذا مشرك شدند.

اين خلاصه چيزى است كه محمد بن عبدالوهاب و پيروان او گفته اند، وجه اول كه بيهودگى وساطت وشفاعت است، درست مخالف صريح قرآن مجيدمى باشد به اين دو آيه مباركه توجه كنيد:

1- وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا يَسْتَغْفِرْ لَكُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَيْتَهُمْ يَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَكْبِرُونَ‌ (المنافقون/ 5)

ترجمه: «هرگاه به منافقين گفته شود بياييد كه براى تان رسول خدا (ص) استغفار كند، سرهايشان را مى پيچند و بنگرى با تكبر روى مى گردانند.» مى بينيد كه قرآن وجود پيامبر خدا را به عنوان واسطه وشفاعت گر براى آمرزش گناهان به منافقين معرفى مى كند و آنان نمى پذيرند. استغفار رسول الله (ص) همان طلبيدن مغفرت از پروردگار است كه معناى شفاعت است و نپذيرفتن آن كار منافقان مى باشد.

2- وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحِيماً (النساء/ 64)

ترجمه: و اگر آنان (اهل كتاب) هنگامى كه بر خود ستم (يعنى معصيت) كرده اند نزد تو بيايند و استغفار كنند و رسول هم براى آنان استغفار كنند همانا خداوندرا بسيار «قبول كننده توبه ومهربان» مييابند.

ملاحظه مى نماييد كه خداوند به اهل كتاب مى فرمايد كه واسطه پذيرفتن توبه شما و مهربانى خداوند به شما دو چيز است:

اول- آمدن شما نزد رسول خدا (ص)

دوم- استغفار و شفاعت رسول خدا (ص). مى بينيد فتاوى تندروان افراطى مخالف صريح قرآن مجيد است، خداوند خودش بعضى از