بكنم. اگر كسى نذر كند كه از براى خداوند بر ذمّه من است كه بر مزار فلان شخص عالم متدين، مردم را اطعام كنم. هيچ اشكالى ندارد، بلكه واجب است كه به نذر خود وفا كند و اگر بگويد از براى خداوند به عهده من است كه در فلان مزار گوسفندى را ذبح كنم، چنانچه در موقع ذبح نام خداوند را ببرد و آن را ذبح كند هيچ ايرادى ندارد، قربانى و ذبح بايد به نام خداوند باشد نه بنام غير خدا كه خوردن آن حرام است. (وَ ما أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ) (وَ ما ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ) و چنانچه ثواب اطعام را براى صاحب قبر اهداء كند كار خوبى كرده است.

آخرين نصيحت‌

نبايد در فهم آيات و مقاصد دينى از روى تقليد ديگران و يا با عجله و شتاب، و يا غفلت دچار اشتباه شد و بدون دليل مسلمانان را تكفير كرد كه كفر به خود تكفير كننده بر مى گردد و نبايد جاهلانه و ظالمانه نسبتِ شرك را به مسلمانان داد و يا به جان و مال و ناموس آنان تعدّى كرد، «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَيْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِي الْأَرْضِ فَكَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمِيعاً». عصمنا الله من الافراط.

سخنى با برادران اهل سنت‌

نگارنده در اين مورد به فتاوى دانشمندان شيعه استناد نكرده و نه به احاديثى كه از امامان اهل البيت (ع) وارد شده و آنچه كه نوشتم آن را از آيات قرآن مجيد استنباط نمودم كه مطالعه كرديد. هركس از اهل سنت بخواهد از احاديث وارده از طريق صحابه (رض) و از فتاوى متعدد