فصل سيزدهم: جهاد با باغيان‌[1]

طرح اين بحث بنحويكه در كتب فقهى شيعه اماميه رايج و متداول است فعلا از محل حاجت ما خارج است و لزومى در بيان آن نيست فقهاى شيعه از احكام جهاد با باغيانى كه عليه حضرت امير المو- منين على (ع) روحى لتراب مقدمه الفداء خروج نموده‌اند بحث ميكنند و بعبارت دقيق‌تر از بغاتى بحث ميكنند كه عليه امام معصوم خروج نموده‌اند و مصداق آن در تاريخ، جنگهاى جمل، صفين و نهروان است و نيز جنگ كوتاه‌مدت شاميان عليه امام حسن مجتبى سيد شباب اهل الجنة (ع)، نگارنده درين كتاب ازين بحث بجهاتى صرف‌نظر ميكند و مراد او از عنوان اين فصل بيان‌

[1] بعيد نيست كه رواج كلمه بغى و بغاة( باغيان) و باغى و باغيه درين مقام معلول جمله‌اى باشد كه پيامبر بزرگوار اسلام( ص) به اساس نقل علماى شيعه و سنى- بصحابى جليل القدر خود عمار بن ياسر( رض) فرموده است: تقتلك الفئة الباغية. تو را گروهى باغيان ميكشند و همه ميدانيم كه لشكر معاويه در جنگ صفين عمار را شهيد نمودند. بهرحال اين كلمه در قاموس اسلام كلمه ذم و منفور است و در قرآن مورد نهى و مذمت قرار گرفته است همانند فحشاء و منكر: وَ يَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ الْبَغْيِ ... إِنَّ قارُونَ كانَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ فَبَغى‌ عَلَيْهِمْ. و ممكن است كه معلول جمله قرآن باشد فَقاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِي‌ءَ إِلى‌ أَمْرِ اللَّهِ.