(مسأله: 121) كسى كه به حكم و موضوع علم دارد مثلا مى‌داند كه اين مال، غصبى است (موضوع) و مى‌داند كه تصرف درمال غصبى حرام است (حكم) ولى با اين وصف تخلف مى‌كند، در اين صورت امر به معروف و نهى او از منكر بر همه مكلفين واجب كفائى مى‌باشد.

و اگر حكم را نمى‌داند و موضوع را مى‌داند، مثلا مى‌داند كه به سوى قبله بول مى‌كند و نمى‌داند كه بول نمودن به سوى قبله حرام است در اين صورت اعلام او از باب وجوب ارشاد واجب كفائى است، بلكه به نظر اينجانب بعيد نيست كه از باب امر به معروف و نهى از منكر نيز واجب باشد و همين حكم در فرض ندانستن موضوع و حكم جاريست.

و اگر حكم را مى‌داند و موضوع را نمى‌داند مثلا مى‌داند كه خوردن نجس حرام است ولى نمى‌داند اين چيز نجس است بر مكلف واجب نيست به او بگويد فلان چيز نجس است.[1] نخور! و نيز كسى كه از داخل شدن وقت نماز يا ماه‌

[1] مگر اينكه مكلف بداند كه از باب يكجا بودن با او خودش هم به- نجاست مبتلا مى‌شود در اين صورت بايد او را هرچند بعد از خوردن نجس از نجاست آن آگاه كند.