نداشت كه در آن مهاجرت مى‌كرديد. آنها جايگاى‌شان جهنم هولناكى است. از مردان و زنان و كودكان بيچاره‌اى كه راه بجائى نمى‌برند خداوند عفو خواهد نمود.

مساله 154

در شرايع و جواهر چنين آمده است: مهاجرت از بلد شرك بر كسى كه از اظهار شعاير اسلام از قبيل اذان و نماز و روزه و امثال آن عاجز است واجب است و خلافى در اين مسأله بين دانشمندانيكه معترض اين مسأله شده‌اند نيابيدم، ريشه اين وجوب بعد از معلوميت آن از جانب پيامبر (ص) آيه مباركه‌ (الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ...) است.

ظاهراً مراد از توانائى اظهار شعاير اسلام كه مهاجرت را از وجوبش مى‌اندازد عدم معارضه و اذيت نكشيدن از انجام دستورات دينى او در واجبات و مستحبات است، اگر در عمل بعضى از دستورات دينى اذيت و معارضه وجود دارد و در عمل به بعضى ديگر اذيت وجود ندارد واجب است كه مهاجرت نمايد. بلكه اگر متمكن از بجا آوردن دستورات دينى خود بطور بار هم پنهانى باشد ولى بطور آشكارا نتواند آنها را انجام دهد مهاجرت‌