" فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ .."

«نرمى تو با مردم از رحمت خداوند بود اگر تند و سخت‌دل مى‌بودى مردم از دور تو پراكنده مى‌شدند، از آنان عفو كن و براى‌شان طلب مغفرت نما در كار با آنان مشورت كن وقتى تصميم گرفتى بر خداوند توكل نما».

البته مراد آيه شريفه، مشاوره در كارها و اقدامات اجتماعى است كه به لحاظ آثار و اهداف، كدام روش خوب است و كدام خوبتر و كدام ناصواب؟ نه مشاوره در تشريع و تقنين أحكام كه نه آيه بر آن دلالت دارد و نه با مفهوم رسالت و اساس دين مناسبتى دارد.

آيه مخصوصه زمام‌دار است كه در كارها با اطرافيان خود به رأى‌زنى بپردازد ولى در اينكه رأى‌زنى لازم است يا مستحب و راجح؟ تا انس بيشترى بين رهبر و اطرافيان او واقع شود دو احتمال وجود دارد[1].

به هر صورت اين مشوره شبيه مشورت رئيس دولت با وزيران در جلسات هفته‌اى مى‌باشد و اللّه العالم.

[1] - سياق آيه احتمال دوم را تقويت مى‌كند بنابر اينكه عفو و استغفار بر آن حضرت( ص) واجب نبوده است.