و گويا قرآن به همين منظور داستان قوم بدكار ثمود را در آخر همين سوره، نقل مى‌كند كه به عذاب دردناك و عكس العمل خود در همين دنيا مبتلا شدند.

ذكر اين داستان در اين سوره مى‌شود يك نوع قرينه و شاهد باشد كه فلاحت و خيبت (نوميدى و محروميت) كه بر تزكيه نفس و دسيسه آن مترتب است، تنها و مخصوص به قيامت و دوزخ و بهشت نيست، بلكه در همين دنيا نيز چنين است.

كمال راحتى در همين دنيا در ثروت و منصب و موقعيت اجتماعى نيست بلكه در خدا پرستى و مكارم اخلاقى و بندگى حق است، وقت نفس در هوس‌هاى حيوانى پنهان شود، و محروميت از راحت نفسى و آسودگى فكرى، گريبان‌گير آدمى خواهد بود.

مصاديقى از مفلحين:

در سوره مؤمنون براى مفلحان زير شده است:

1- ايمان.

2- خشوع در نماز (خداپرستى و حضور قلب)

3- روگردانى از اعمال و گفتار لغو و بيهوده (انضباط اخلاقى)

4- دادن زكات به مستحقين (كمك اقتصادى به مستمندان)

5- نگهدارى بر عورت خود (عفت داشتن)

6- 7- مراعات كردن امانت‌ها و عهد و پيمان‌ها (تعهد اخلاقى در اجتماع)