همديگر ما بكار رود و در نتيجه احتياج ما به كفار بيشتر و طولانى‌تر شود و استعمار و استثمار آنان دوام بيشترى بياورد كه تاكنون چنين بوده است.

بلى شيعه و سنى چه بعنوان اينكه مسلمان و پيرو قرآن و سنت پيامبر بزرگوار اسلام‌اند و چه از نظر اينكه انسانهاى عاقلند و استقلال و آزادى و رفاهيت ميخواهند مجبوراند با هم جوش بخورند همكارى داشته باشند حسن تفاهم و همدردى و نظر خوب با هم پيدا كنند و همين است راه عقل و خرد و شريعت فماذا بعد الحق الا الضلال؟

چهارم- عوامل جدايى و بدبينى:

با اينكه هركدام از نظر مذهب ديگرى مسلمان است و با آنكه عقل و خرد و ضرورتهاى اجتماعى آنان را به حسن تفاهم و صميميت امر ميكند چرا ميان آنان در مقاطعى از تاريخ كشمكش و نزاع و حتى قتل و غارت اتفاق افتاده، چرا به همديگر مخلص و مهربان نبوده‌اند؟ حتى چرا همديگر را تفسيق و تكفير كرده‌اند چرا اينهمه افتراء و تهمت و توهين در حق همديگر روا داشته‌اند، چرا قلمهاى آنان عليه كفر و شيطنتهاى غربيهاى مكار و كمونيستهاى ملحد بكار نرفته كه عليه همديگر بكار رفته است؟ چرا تعصب جمعى از نويسندگان در مسايل بسيار جزئى بمراتب بيشتر از تعصب آنان به اصول اساسى اسلام است، چرا ما در سنگر اسلامى ذليلانه سست و در سنگر مذهبى احمقانه فعال ميشويم؟ چرا و چرا؟

بنظر اينجانب عوامل تفرقه و بدبينى مسلمانان بهمديگر خصوصا در بعد مذهبى امور زير است:

1- جهالت:

اكثر منتسبين فعلى بعلم (اهل العلم) معلومات ابتدائى ضعيفى از دين و مذهب دارند ولى در ميان مردم غافل و عوام و از همه‌جا بيخبر به‌