(7) حركت زمين در قرآن‌

وَ يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَفَزِعَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ وَ كُلٌّ أَتَوْهُ داخِرِينَ وَ تَرَى الْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَةً وَ هِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ صُنْعَ اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ إِنَّهُ خَبِيرٌ بِما تَفْعَلُونَ‌ (نمل 88 و 89)

روزيكه در بوق دميده ميشود كسانيكه در آسمانها و زمين‌اند بيتاب ميگردند مگر آنانى را كه خدا خواسته است (كه از فزع درامان باشند) و همه (بندگان در پيشگاه او) با ذلت و كوچكى مى‌آيند و تو كوهها را جامد (و بى‌حركت) مى‌بينى درحاليكه آنها همانند ابر ميگذرند، ساخت خداونديكه هرچيز را متقن و محكم نموده است او بآنچه كه ميكنيد آگاه است.

مطالب زير مربوط به اين دو آيه مباركه است:

1- بعضى از مفسرين فزع و بى‌تابى را بقرينه آيه ديگر (فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ) به مرگ تفسير كرده‌اند و بعضى به سه دميدن در بوق در روز قيامت قائل شده‌اند.

(الف) دميدن در بوق كه موجب ناراحتى و بيتابى اهل محشر ميشود