خداى خود توكل ميكنند و تنها برحمت او نظر دارند مثلا نقل ميكنند كه خليل الرحمن (ع) در موقع نزديكى به آتش نمرود حتى از جبرئيل كه براى كمك او آمده بود كمك نخواست. البته اين وجه عرفانى و كمال نفس است و جواز شرعى استعانت از مخلوق را بهيچ‌وجه نفى نميكند.

و ميشود دو وجه ديگرى نيز بيان داشت:

اول اينكه هرچند در موارد جزئى از مخلوق استعانت و طلب كمك ميشود ولى در مجموع چون همه كائنات مخلوق خداوند است تمام استعانتها بخدا برميگردد «أَلا إِلَى اللَّهِ تَصِيرُ الْأُمُورُ»

دوم: كمك‌دهنده در ذات خود و در فعل خود و در مقدار آن بخداوند محتاج است و استعانه از خير در حقيقت استعانه از خداوند است «لا حول و لا قوّة الّا باللّه» (اين وجه ظريف است).

4- كمك خواستن از هركس كه تواناى بر انجام آن باشد عقلا صحيح و شرعا جائز است خواه آن‌كس زنده باشد خواه مرده زيرا پاره‌اى از ارواح مانند ارواح انبياء و اولياى عظام عليهم السلام بمراتب از زنده‌ها بحول و قوه خداوند توانائى بيشترى دارند و نزد خداوند تقرب بيشتر، قرآن درباره شهدا مى‌فرمايد: «وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ فَرِحِينَ بِما آتاهُمُ اللَّهُ ...» كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپنداريد بلكه زندگانى‌اند كه نزد پروردگارشان روزى ميخورند و به آنچه كه خداوند به آنان داده است خوشحالند.

شرعا و عقلا شفيع قرار دادن آنان بسوى خداوند عيبى ندارد اينان مقرّبين درگاه حقند و رواياتيكه شفاعت را براى پيغمبر خاتم (ص) ثابت ميدارد در صحيح بخارى و مسلم و كتب شيعه مذكور است در كنز العمال هندى (ص 214 ج 7) از آن حضرت (ص) نقل نموده است كه شافعان پنج هستند: قرآن و رحم و امانت و پيغمبر شما و اهل بيت او.

بلى كمك خواستن از زنده و مرده در امرى كه مقدور او نيست عقلا