مذهب جعفرى بود، آنان به من گفتند: فعلًا از رسميت مذهب جعفرى ما را معذور بداريد، فقط فعلًا بنويسيد مذهب رسمى كشور مذهب حنيف حنفى و ما اگر مذهب شما را اكنون رسمى بكنيم از مردم خود مى‌ترسيم كه ما را متهم كنند به اين‌كه ما مذهب حنفى را فروخته‌ايم، از طرف ديگر وهابى‌ها نيز ما را متهم مى‌كنند و چيزهايى را در باره‌ما مى‌گويند!

من گفتم: چطور؟ شما از مردم خود مى‌ترسيد كه چرا بر مردم شيعه ظلم نكرديد؟! ولى ما از مردم خود نترسيم كه چرا مذهب‌شان را رسمى نكرديم؟ اين چه حرفى است كه شما مى‌گوييد؟! دو روز پى‌هم دراين مورد بحث و نزاع بود، روز سوم، من قانون اساسى را با خود نبردم، گفتم: حالا كه شما" ماده هفت" را قبول نداريد، من همه‌ى آن را قبول ندارم! ديگر كسى هم سؤال نكرد كه مسوده قانون اساسى را چه كرديد؟ و ديگر روى آن اصلًا بحث نشد.

در نشست‌هاى اوليه شوراى رهبرى به من گفتند: اعلام كنيد كه نماز جمعه در نمازخانه ارگ (مسجد ارگ) برگزار مى‌شود و رهبران طبق نوبت براى اقامه نماز جمعه درآن‌جا مى‌روند، من گفتم: اشكالى ندارد؛ ولى من جاى ديگر نماز جمعه را مى‌خوانم، شما در مسجد ارگ نماز بخوانيد و من در جمال مينه، آنان فهميدند كه من چه منظور دارم! قبول كردند، نماز جمعه آنان چند هفته ادامه داشت، بعدها تعطيل شد؛ ولى نماز جمعه ما ادامه پيدا كرد و در اين اواخر فقط خطبه نماز جمعه ما را از تلويزيون ملى پخش مى‌كردند.

در همين سفرى كه به عربستان رفتيم وزير اطلاعات و كلتور نيز به‌همراه ما بود، او به‌من گفت: ما خطبه‌هاى نماز جمعه شما را نه‌تنها به‌خاطر شما و شيعيان، بلكه در اثر فشار خود سنى‌ها پخش مى‌كرديم، مكرر مردم از ما تقاضا مى‌كردند كه خطبه‌هاى نماز جمعه شما را پخش كنيم.