«إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»

قرآن مجيد در آيه قبل قسم ياد مى‌كند كه انسان در زيان است؛ ولى در آيه بعد استثناء حكم كلى را كه (انسان در زيان است) بيان مى‌كند و مى‌فرمايد: مگر كسانى‌كه ايمان دارند و عمل صالح انجام مى‌دهند.

وقت از نظر قرآن آن‌قدر مهم است كه به آن قسم ياد مى‌كند. قسم به زمان كه انسان در زيان است؛ مگر كسانى‌كه به خداى واحد قهّار ايمان داشته باشد و به احكام دين عمل نمايد. متأسفانه عده‌اى از مردم به وقت كوچك‌ترين توجهى ندارند و هيج‌گونه ارزشى براى آن قايل نيستند. اين عده بدون جهت عمر گران‌بهاى خود را بيهوده از دست مى‌دهند، نه به خدا ايمان مى‌آورند و نه به احكام دين عمل مى‌كنند؛ يعنى عمر خود را در راه‌هاى ناپسند مصرف مى‌كنند. روز قيامت اين عده در زيان هستند و بعبارتى خسرالدنيا والآخرة مى‌شوند؛ بى‌توجهى به عمر اسراف بزرگى است و پشيمانى زيادى را به‌دنبال دارد، آنوقت انسان متوجه اين ضرر بزرگ خواهد شد كه كار به آخر رسيده و پشيمانى برايش سودى ندارد.

عده‌اى از مردم در دنيا براى خوش‌گذرانى و لذت‌هاى حرام زندگانى مى‌كنند و عمرشان به بطالت مى‌گذد؛ اما عده‌اى ديگر براى خوش خدمتى براى بى‌گانه‌ها عمر خود را هدر مى‌دهد. هردو دسته عمر خود را با خوارى و ذلت سپرى مى‌كنند. و قتى مى‌ميرند با دست خالى و شرمنده وارد ميدان حساب مى‌شوند. قرآن مجيد حالات كسانى را بيان مى‌كند كه از دين حق فرار مى‌كنند و به خالق خود ايمان و اعتماد ندارند. در واقع هدف خلقت خود را درست نفهميده‌اند و مثل حيوان زندگى مى‌نمايند. آن‌ها هيچ‌گونه تكامل معنوى ندارند، آنان در واقع بدتر از مرده‌ها هستند و به همين علت در روز قيامت ضرر زيادى مى‌بينند.