قرآن مجيد در آيات گذشته طبيعت خام كفار و تربيت مومنين را بيان نمود؛ اما در اين آيه به موضوع ديگرى پرداخته است. طبق گفته بعضى از مفسرين، عده‌اى از كفار مى‌گفتند: چرا ما به اسلام ايمان بياوريم؟! در حالى‌كه ما به قيامت ايمان نداريم؛ اگر آن‌گونه كه ما فكر مى‌كنيم، روز قيامت وجود نداشته باشد، چه بهتر، ما نيز راحت مى‌شويم! اگر به فرض اين‌كه قيامت وجود داشته باشد، همان‌گونه كه خدا ما را در دنيا از مال و ثروت بى نياز كرده است، در آخرت نيز از آتش جهنم حفظ مى‌كند و ما را در بهشت مى‌برد؛ بنابراين چه لزومى دارد كه ما به اسلام ايمان بياوريم و از دستورات پيغمبر اطاعت كنيم. ما هرگز ايمان نمى‌آوريم؛ زيرا ايمان آوردن ما به دين اسلام بى‌فايده است.

آيه مباركه براى نكوهش ادعاى كفار نازل شده است و مى‌فرمايد: رسول من، اين‌ها چه‌كاره هستند كه مى‌گويند: در قيامت ما به بهشت مى‌رويم؟ بهشت براى كسانى است كه نفس خود را در دنيا تزكيه نموده و غرايز خود را تعديل كرده‌اند. بهشت براى كسانى است كه براى به‌دست آوردن آن، از لذت‌هاى حرام دورى نموده‌اند و از دستوارت دين پيروى كرده‌اند؛ آن‌هايى‌كه نزد شما مى‌آيند و گردن خود را بلند مى‌گيرند و در جستجوى چيزى هستند، هرگز به بهشت نمى‌روند.

«عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ عِزِينَ»

از چپ و راست شما مى‌آيند و طمع بهشت را دارند. آن‌ها فكر مى‌كنند هركسى كه در دنيا صاحب مال و ثروت است، در قيامت نيز چنين است و بهشت مال اوست؟ هرگز چنين نيست كه آنان در بهشت بروند.

«أَ يَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ»

آيا آن‌ها با اين اعمال زشت و ناپسند خود طمع دارند داخل بهشت شوند؟ (بهشتى كه پراز نعمت خدا است هرگز جاى آن‌ها نيست.