«إِنَّ
اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ الَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ»
(النحل: 128)؛ چه شيرين و فطرت پذير در عصر ما و تا آخر دنيا، بلى خدا با آنانى
است كه تقوى دارند. و آنانيكه نيكوكارند. وله الحمد واصباً اللّهمّ نسألك بذاتك و
صفاتك ان تجعلنى و ان تجعلنا جميعاً من الذين اتّقوا و من الّذين هُم مُحسنون.
پاك
و منزّه است آن كه بنده خود را شبى از مسجدالحرام (در مكّه) به سوى به مسجدالأقصى
(بيت المقدّس) سير داد كه به اطراف آنرا بركت (خيرات) دادهايم تا به او پارهاى
از نشانههاى (عجيب) خود را إرايه دهيم او شنوا و بينا است[2].
مشهور
بين دانشمندان اسلام و مدلول روايات اين است كه اين آيه در مرحله اول، به واقعهاى
معراج متعلّق است كه قسمت ديگر آن در سوره نجم است كه ما آن آيات را نيز
[1] - از بيشترين مفسّرين نقل شده كه آيات اين سوره مكى
است و آيه هاى 32، 33، 26، 78 و 57 مدنى مىباشد بعضى گفته آيات 73 تا 80 مدنى
است. گفته شده از ديدگاه كوفيان شماره آيات اين سوره 120 است و ديگران آنها را 111
مىدانند سوره داراى 533 كلمه و 6460 حروف است.
[2] - در تاريخ معراج گفتگو است از واقدى نقل شده اين
سفر در شب شنبه 17 رمضان در سال 12 از پيامبرى و بعثت بوده، 18 ماه قبل از هجرت و
بقولى در شب 17 ربيع الأول يك سال قبل از هجرت از دره أبى طالب و بقولى 27 رجب
بوده و بقولى قبل از هجرت به يك سال و دو ماه يعنى در سال 53 فيل و ابن طاووس گفته
17 ربيع الأول بوده. بحارالأنوار ج 28/ 302 و بعضى آنرا در أوايل بعثت دانسته اند.
و بعضى در 27 رجب سال دهم بعثت.