قصيرى از قرآن و اسلام بدور مانده‌اند.

موعظه به معناى پند و اندرز و سخنى كه دل را نرم كند؛ البته اگر جهات حالى و مقالى و اخلاقى مراعات شود موعظه حسنه مى‌شود كه ناز امر به معروف و نهى منكر ثمرات بهتر و اساسى‌ترى پيدا مى‌كند. همانگونه كه امروز علماى مسلمان با مراتب مختلف آن را انجام مى‌دهند و امروز مبلغين اسلامى آن را بنحو نيكو بر فراز منبر و از راديوها و تلويزيون ها انجام مى‌دهند.

جدال گفتگو با مخالفين نه به روش مغالطه و تحقير و حجّتهايى خيالى؛ بلكه با استدلال مناسب سطح فكرى طرف مخالف و با الفاظ محبت آميز و يا حد اقل غير زننده و موهن و همين است مراد قرآن مجيد از جمله‌ «وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ»؛ يعنى مجادله به طريق نيكوتر باشد.

إقبال مردم بر دين‌

إنسانها به طبع حيوانى و تمايلات غريزى خود حتى در عصر أنبياء به شهادت قرآن، از دين و شرايع آسمانى كه براى تكامل روحانى و رشد معنوى و نظام عاقلانه و عادلانه زندگانى مادى آمده است، استقبال عمومى نكرده‌اند، «يا حَسْرَةً عَلَى الْعِبادِ ما يَأْتِيهِمْ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ» (يس: 30)؛ نه تنها دعوت رسولان خدا را نپذيرفتند كه به آنان استهزاء و توهين هم‌كردند، بى‌اعتنايى و تخريب دين از جانب غربيها روش جديدى در عصر ما نيست كه تقليد خرافاتى از مردم كم‌عقل قرون گذشته بجا مانده است. خداوند به آخرين فرستاده خود چنين ارشاد مى‌كند: «وَ اصْبِرْ وَ ما صَبْرُكَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا تَكُ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ» (النحل: 127)؛ در مقابل دورى مردم از پذيرفتن دين و حتى از استهزاء و آزار و قصد نابودى تو صبر كن و صبر و مقاومت تنها به (قدرت) خداوند است و بر (اصرار آنان در بقاى بر كفر و عناد) غمگين نباش و از توطئه‌هاى آنان در تنگنا قرار مگير (و بر رحمت واسعه خدا) بر