خداوند، چه قدر خوب است كه ما هم در مقابل توهين ديگران خصوصاً مسلمانان ساكت بمانيم و از دايره نزاكت هاى اخلاقى بيرون نرويم. و اين بردبارى براى علماء سزاوارتر است؛ ولى اين برد و بارى در مقابل دشمنان دين و مزدوران خارجى به مقاومت تبديل شود.

أمت‌ها مانند افراد در أجل‌

«وَ ما أَهْلَكْنا مِنْ قَرْيَةٍ إِلَّا وَ لَها كِتابٌ مَعْلُومٌ، ما تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَها وَ ما يَسْتَأْخِرُونَ» (الحجر: 4، 5)؛ نابود نكرديم شهر و دهى را مگر براى آن سرنوشت معينى بود. و هيچ أمتى (قومى، ملتى و جمعيتى) از أجل خود پيشى نمى‌گيرند و نه (از آن) پس مى‌مانند.

بلى سنت تكوينى خداوند بر اين جارى شده است همانگونه كه افراد انسان (و ساير انواع) از خود مدت معينى دارند، امتها نيز چنين اند، در وقت معينى شكل مى‌گيرند و زندگانى مى‌كنند و مدت خود را در پناه أسباب و مسبّبات عمومى و خصوصى مى گذرانند و بعد از روى زمين مى روند.

صيانت قرآن‌

«إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ» (الحجر: 9)؛ همانا ما ذكر (قرآن) را نازل كرديم و مؤكداً ما حافظ و نگهدار آن مى باشيم. آنچه از مفهوم حفظ و نگهدارى در ذهن مى‌آيد صيانت قرآن از نابودى و تلف شدن همه‌ى قرآن يا بعضى از آيات آن است.

بنا براين آيه، قرآن مجيد بطور كامل و سالم محفوظ مانده است و حافظ آن خود منزل آن، خداوند تبارك و تعالى مى‌باشد.

ممكن است بر اين استدلال دو ايراد وارد شود:

1- لجبازى! بگويد: خود اين آيه ممكن است از زياده نمودن بعضى از مسلمانها باشد و به محتمل التحريف نفى التحريف از قرآن نمى‌شود.

در جواب اين ايراد و دفع اين احتمال مى‌گوييم كه اتفاق همه مسلمانان بر نفى زيادتى در