مباركه دو مطلب به دست مى‌آيد:

اول: همه‌ى أنبياء و رسولان پيش از حضرت ختمى مرتبت، مرد بوده‌اند و از جنس زنان نبوده‌اند. وكلمه «ارسلنا» رجال را به رسل تنها كه أنبياء را شامل نشود اختصاص نمى‌دهد؛ بلكه ارسال شامل هر دو صنف مى‌شود به دو دليل توجه شود: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ رَسُولٍ وَ لا نَبِيٍّ إِلَّا إِذا ..» (الحج: 52) «وَ كَمْ أَرْسَلْنا مِنْ نَبِيٍّ فِي الْأَوَّلِينَ» (الزخرف: 6)

ابن حزم اندلسى كه به زنها خيلى توجه دارد، به نبوت مادر موسى و مادر اسحاق و زوجه فرعون و مريم مادر عيسى قايل شده كه نظرش مخالف آيه فوق قرآن و امثال آن، مى‌باشد. اين كج سليقه ناصبى بر خلاف نظر مشهور علماى اسلامى، گفته است كه بعد از پيامبر اسلام (ص) افضل مردم، زنان آن حضرت است و افضل آنان خديجه و عائشه است. ولى على و فاطمه را بر احدى بر ترى نداده است.[1]

دوم: أنبياء و رسولان از ساكنان شهرها و قريه‌ها بوده‌اند و از بيابانى‌ها كسى بدرجه نبوت و رسالت نرسيده‌اند و فلسفه آن معلوم است.

مشكلى در حق رسولان (عليهم السلام)

«حَتَّى إِذَا اسْتَيْأَسَ الرُّسُلُ وَ ظَنُّوا أَنَّهُمْ قَدْ كُذِبُوا جاءَهُمْ نَصْرُنا فَنُجِّيَ مَنْ نَشاءُ وَ لا يُرَدُّ بَأْسُنا عَنِ الْقَوْمِ الْمُجْرِمِينَ» (يوسف: 110)؛ تا وقتى كه رسولان نااميد شدند و گمان بردند كه به آنان دروغ گفته شده، كه يارى ما، براى آنان آمد، پس نجات داده شدند كسانى كه ما مى‌خواستيم و عذاب ما از مردم بدكار، باز گردانده نمى‌شود.

نصّ الفاظ اين آيه اين است كه رسولان از رسيدن يارى خداوند (بعلت دير رسيدن) نااميد

[1] - ابن حزم اندلسى در كتاب الفصل فى الملل و الاهواء و النحل ج 3/ 111 به نصب شديد مبتلا شده و نظريات عجيبى دارد. اگر كسى بخواهد سوء اخلاق دينى اين مرد را بداند به‌كتاب تاريخ ابن خلكان ج 1/ 370 مراجعه كند يكى از علماء در حق او گفته:« لقد حق عليه كلمة العذاب.»