مى‌آيد. ولى ما در گذشته نه چندان دور در همين كتاب جواب آن را گفتيم كه علّت غايى حقيقى إنسان را ما نمى‌دانيم و عبادت علّت غايى عرضى و ثانوى إنسان است كه بعد از تكليف آن به وجود مى‌آيد (دقت كنيد)

زمان وقوع قيامت‌

كسى هر چند از أنبياء (ع) و حتى خاتم الأنبياء (ص) و افضل آنان به زمان وقوع قيامت علم ندارد علم آن مخصوص خداوند است كه ناگهان واقع مى‌شود.

و بر اين مطلب چند آيه دلالت دارد مانند آيه 187 سوره اعراف‌

پرهيز از معصيت سبب علم مى‌گردد

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقاناً وَ يُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ» (الأنفال: 29)؛ فرقان يعنى روشن بينى بين حق وباطل.

در آيه مباركه مطالبى است:

اول: اين كه پوشيدن بديها (تكفير سيئات) غير مغفرت و آمرزش است. بعيد نيست كه مغفرت بجهت ذكر آن بعد از تكفير در آيه عنوان شده، مرتبه بالاتر باشد. در اين مورد لفظ عفو نيز در قرآن است مانند: ثُمَّ عَفَوْنا عَنْكُمْ، وَ يَعْفُ عَنْ كَثِيرٍ، وَ هُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ، وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا ... (البقرة: 286)

آيا عفو مغفرت و تكفير و رحمت يكى است، يا عفو و تكفير مرتبه اول و مغفرت مرتبه دوم و هر سه مصداق (رحمت) باشند.؟ والله العالم.

در صحيح معاويه بن وهب از إمام الصادق (ع) آمده است: وقتى بنده توبه خالص نمايد خداوند او را دوست مى دارد پس مستور مى دارد بر او در دنيا و آخرت. گفتم چگونه مستور مى دارد بر او؟ فرمود: از ياد دو ملك او آنچه را كه بر او نوشته اند مى برد و به جوارح (و اعضاى بدن او) وحى مى‌كند ذنوب او را بر او پنهان داريد و به اماكن زمين وحى مى‌كند