ميدهند كه از زيان كاران مى‌گردى.

دو آيه ديگر (يونس 105- 106) باز خطاب تُند به پيامبر (ص) دارد هر چند امثال اين آيات از باب (در، بتو مى گويم، ديوار، تو بشنو) است. ولى مع الفرض بايد خيلى مواظب خود باشيم. جايى كه عقاب، پر بريزد، از پشه‌لاغرى چه خيزد؟!

خوانندگان عزيز با انصاف: من اينجا از شما سؤال دارم آيا اگر قرآن إنشاى خود حضرت پيامبر (ص) مى بود در پيش پيروان خود چنين سرزنشى بخود مى‌كرد و بخود توهين را روا مى‌دانست؟ آيا در ميان رياست طلبان و مدعيان دورغين چنين مطلبى سابقه دارد؟ سپس مى‌فهميم قرآن كتاب خداوند است.

نگارنده: خدا يا بنده مقصر تو مستحق صدها سرزنش است ولى از عذاب قيامت و دنيا، برحمت واسعه و به عظمت تو پناه مى برم.

كثافت باطن آدمى به كجا مى‌رسد

«وَ لَوْ أَنَّنا نَزَّلْنا إِلَيْهِمُ الْمَلائِكَةَ وَ كَلَّمَهُمُ الْمَوْتى‌ وَ حَشَرْنا عَلَيْهِمْ كُلَّ شَيْ‌ءٍ قُبُلًا ما كانُوا لِيُؤْمِنُوا ..» (الانعام: 111)

اگر ما فرشته گان را بسوى (كفار) مى‌فرستاديم و مردگان با آنان سخن مى‌گفتند و همه چيز را گروه گروه (يا مقابل روى شان) جمع مى‌كرديم، إيمان اوردنى نبودند. مگر اين كه خداوند (به جبر و بدون إختيار آنان، إيمان آنان را مى‌خواست‌[1].

در اين آيه دقت كنيد.

«وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لِكُلِّ نَبِيٍّ عَدُوًّا شَياطِينَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلى‌ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ ما فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَ ما يَفْتَرُونَ» (الانعام: 112)؛ براى هر پيامبرى دشمنى‌

[1] - در معناى آيه، يك احتمال ديگر هم است: مگر اين كه خدا توفيق آنان را براى إيمان بخواهد كه پس از آن به إختيار خود إيمان بياورند بلى إيمان و أعمال صالحه ما به توفيق اوست.