حكم شكار

«أُحِلَّتْ لَكُمْ بَهِيمَةُ الْأَنْعامِ إِلَّا ما يُتْلى‌ عَلَيْكُمْ غَيْرَ مُحِلِّي الصَّيْدِ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ» (المائدة: 2)

اول: در سوره مائده شكار بر كسانى كه براى حج و يا عمره إحرام مى بندند حرام شده است‌ (غَيْرَ مُحِلِّي الصَّيْدِ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ) و قتى از إحرام خود بازشد حرمت شكار هم مى رود «وَ إِذا حَلَلْتُمْ فَاصْطادُوا»

جهت توضيح مطلب بايد بگويم كه شكار بر سه قسم است:

1- شكار حيوانات براى خوردن مورد نياز

2- شكار آنها براى فروش و تحصيل مال‌

3- شكار حيوانات براى سرگرمى (صيد لهوى)

از كلام فقيه همدانى‌[1] معلوم مى‌شود مشهور فقهاء قايل به حرمت صيد لهوى مى باشند و تنها محقق بغدادى حرمت آن را شديداً إنكار نموده است و استاد ما آقاى خويى (ره) نيز قايل بجواز آن است. گاهى گفته مى‌شود لهو حرام است، پس شكار لهوى نيز حرام است ولى مادليل معتبرى بر حرمت مطلق لهو نداريم‌[2] از آيات سوره مايده (1 و 2 و 94 و 96) حرمت شكار حيوانات زمينى و هوايى در زمان إحرام براى عمره و يا حج به دست مى‌آيد.

دوم: حليت و جواز صيد حيوانات زمين و هوايى بعد از إحرام.

سوم: حليت شكار حيوانات در يايى در حالت إحرام.

در قرآن مجيد نامى از صيد لهوى- تا چه رسد به تحريم آن- برده نشده است؛ بلى مدرك فتواى مشهورات روايت معتبره حماد بن عثمان است كه از إمام صادق (ع) از آيه مباركه‌ (فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ) سؤال كرد و إمام فرمود: بغى: باغى صيد است و عادى:

[1] - مصباح الفقيه ج 2/ 743

[2] - رجوع شود به حدودالشريعة ج 2/ 640 چاپ دوم.