«آن را پى كردند. پس پشيمان گشتند»[1]. عذاب آنها، اين بود كه سرزمينشان صدايى همچون صداى فرو رفتن ميخ گداخته در زمين نرم و هموار، بر آورد و فرو رفت.[2]

478. امام صادق عليه السلام: آن اسماعيل كه خداوند عز و جل در كتاب خود فرموده است: «در اين كتاب از اسماعيل ياد كن. او درست‌وعده و فرستاده‌اى پيامبر بود»[3]، آن اسماعيل فرزند ابراهيم نيست؛ بلكه پيامبرى از پيامبران است كه خداوند عز و جل او را به سوى قومش فرستاد و آنها او را گرفتند و پوست سر و رويش را كندند. فرشته‌اى نزد وى آمد و گفت:

خداوند، مرا نزد تو فرستاده است. هر دستورى كه مى‌خواهى به من بده. او گفت:

«من به آنچه با حسين عليه السلام مى‌شود، اقتدا مى‌كنم».[4]

4/ 13 تفسير قرآن با تمثيل‌

479. الخصال‌- به نقل از عبد اللَّه بن عبّاس، در گزارش سؤال مردى يهودى از امام على عليه السلام-:

يهودى به ايشان گفت: روى پروردگارت كجاست؟

على بن ابى طالب عليه السلام فرمود: «اى ابن عبّاس! برايم آتش و هيزم بياور».

من آتشى و هيزمى نزد ايشان آوردم. آن را شعله‌ور كرد و سپس فرمود: «اى يهودى! روى اين آتش كجاست؟»

[1]. شعرا: آيه 157.

[2].

[3]. مريم: آيه 54.

[4].