451. مجمع البيان‌- در باره اين سخن خداى متعال: «وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلى‌ أَمْوالِكُمْ؛[1] اموال آنها (يتيمان) را همراه با اموال خود مخوريد»-: روايت شده كه وقتى اين آيه نازل شد، مؤمنان كراهت داشتند كه با يتيمان معاشرت كنند و بر ايشان بسيار دشوار بود. به نزد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شكايت كردند. پس خداوند سبحان، اين آيه را نازل فرمود: «از تو در باره يتيمان مى‌پرسند. بگو: اصلاح كار آنان، خوب است، و اگر با آنها هم‌زندگى شويد، آنان برادران شمايند. خداوند، فسادگر را از اصلاح‌جو، باز مى‌شناسد، و اگر خدا مى‌خواست، شما را به رنج مى‌انداخت. خداوند، عزيز و حكيم است»[2]. اين، از دو بزرگوار، امام باقر و امام صادق عليهما السلام، روايت شده است.[3]

4/ 2 آياتى كه با آيات ديگر، تفسير مى‌شوند

452. امام على عليه السلام‌- در تفسير آيه‌ «لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ؛[4] پيمان من به ستمكاران نمى‌رسد»-:

يعنى مشركان؛ زيرا شرك را «ستم» خوانده است، آن جا كه فرموده: «همانا شرك، ستمى بزرگ است»[5].[6]

[1]. نساء: آيه 2.

[2]. بقره: آيه 220.

[3].

[4]. بقره: آيه 124.

[5]. لقمان: آيه 13.

[6].