2. كراهت كوتاهى كردن در تكرار و مواظبت به گونه‌اى كه به فراموشى قرآن بينجامد.

محدّثان و فقيهان متعددى، قائل به اين قول هستند و روايات را بر كراهت حمل كرده‌اند.[1] يك نمونه را مى‌آوريم:

يُكرَهُ تَركُ القِراءَةِ حَتّى‌ يَبعثَ عَلَى النِّسيانِ، وَ فى الأَخبارِ أَنَّ المَنْسِىّ يَأتى بِصورةٍ حَسناءَ يَومَ القيامَةِ ثُمَّ يُخاطِبُ الناسِىَ و يَلومُهُ عَلى‌ نِسيانِهِ وَ حِرمانهِ؛ يَنبَغى لِمَن حَفِظَ القُرآنَ أن يُداوِمَ تِلاوَتَهُ حَتّى‌ لا يَنساهُ كَى لا يَلحَقَهُ بِذلِكَ تَأَسُّفٌ وَ تَحَسُّرٌ يَومَ القِيامَةِ.[2]

ترك قرائتى كه منجر به فراموشى شود، مكروه است. در اخبار آمده است كه سوره فراموش شده، در قيامت به شكلى زيبا مى‌آيد و فراموش‌كننده را مورد خطاب قرار مى‌دهد و او را به سبب فراموشى و محروم شدن سرزنش مى‌كند. پس شايسته است كسى كه قرآن را حفظ كرده، تلاوت آن را ادامه دهد، تا آن را فراموش نكند و به تأسف و حسرت در قيامت دچار نشود.

3. برخى مانند آية اللَّه شيخ جواد تبريزى، با توجه به اختلافِ روايات، قائل به احتياط شده‌اند. شايد بتوان آنچه را به آية اللَّه خويى نسبت داده‌اند نيز از همين باب دانست،[3] و برخى عالمان اهل سنّت را هم افزود.[4]

نظريه نهايى‌

با توجه به قوّت سندى و دلالى رواياتى كه نسيان قرآن را مكروه و نه حرام مى‌شمارند، و نيز سيره مسلمانان و فتواى فقيهان متعدد از يك سو، و ضعف سندى و

[1]. ر. ك: كشف الغطاء: ج 2 ص 300؛ عدة الداعى: ص 272؛ مرآة العقول: ج 12 ص 492، استفتائات السيّد السيستانى: ص 138؛ تفسير القرطبى: ج 1 ص 20.

[2]. كشف الغطاء: ج 2 ص 300؛ عدة الداعى: ص 272.

[3]. صراط النجاة، ميرزا جواد تبريزى: ج 1 ص 557( سؤال 1551 و 1552).

[4]. ر. ك: تفسير ابن كثير: ج 3 ص 178، فتح البارى: ج 9 ص 70 و 76.