پوست بدنشان، از آن به لرزه مى‌افتد ...»[1].

آنچه موجب شد كه جُبَير بن مُطعِم، اسلام آورد، همين ويژگى [قرآن‌] بود. او زمانى كه سوره طور را از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيد، چون به اين جا رسيد: «همانا عذاب پروردگارت، قطعاً واقع شدنى است»[2]، گفت: ترسيدم كه عذاب، فرا رسد.

در روايتى ديگر، آمده است كه گفت: نزديك بود قلبم از جا كَنده شود. سپس اسلام آورد.[3]

5/ 3 گريستن عبد اللَّه بن رَواحه‌

172. تاريخ الطبرى‌- به نقل از عُروة بن زُبير-: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در جمادى الاولى سال هشتم [هجرى‌]، لشكريانش را به سوى موته گسيل داشت و زيد بن حارثه را به فرماندهى آن گماشت و فرمود: «اگر زيد بن حارثه كشته شد، جعفر بن ابى طالب، فرمانده است و اگر جعفر كشته شد، عبد اللَّه بن رواحه جانشين اوست».

سپاهيان اسلام- كه سه هزار نفر بودند-، ساز و برگ بر گرفتند و آماده رفتن‌

[1]. زمر: آيه 23.

[2]. طور: آيه 7.

[3].